موش و اسب نمیتوانند استفراغ کنند

موش و اسب هرگز نمیتونن استفراغ کنن دلیل این موضوع ، تفاوت ساختار معده حیوونا با همدیگس
جالبه بدونید ، به همین دلیله که سم موش روی کنترل جمعیت جوندگان انقدر تاثیر داره.
اکثر پستانداران ، بعد خوردن یک ماده سمی استفراغ می کنن اما موش ها و جوندگان خیلی راحت با خوردن سم میمیرن.
معده انسان دو تا بخش داره
تو بخش اول ، غذا با اسید معده مخلوط میشه و مثل یه خمیر نرم به بخش دوم منتقل می شه
تو بخش دوم ، خمیر با صفرا و آنزیمای دیگه ترکیب میشه و به صورت مایع تبدیل می شه
که تو این مرحله ، اگه غذا به هر دلیلی نامناسب باشه ، به عنوان استفراغ ، مغز دستور خروجی میده و انسان بالا میاره.
اما توی موش ها و اسب ها و سنجاب ها ، معده فقط یک بخش داره که فقط یکبار فعالیت می کنه
غذا مستقیم از معده به روده منتقل می شه
دانشمندان استدلال می کنن موش و اسب و سنجاب ها استفراغ رو در مقطعی از تاریخ تکامل به نفع سایر استراتژی های دفاعی از دست دادن مثلا واکنش جوندگان به طعم خیلی حساس تر شده همچنین هنگام بیماری خاک رس میخورند که میتواند به مواد خطرناک چسبیده و بدن آنها را از جذب آنها باز دارد
این کشف می تواند روزی به تولید داروهای ضد تهوع بهتر منجر شود
جوندگان اصلاً نمی توانند استفراغ کنند
توی سال دوهزاروسیزده میلادی عصب شناسای دانشگاه پیتسبورگ آمریکا به این نتیجه رسیدن که مغز جوندگان مدارای عصبی استفراغ کردن رو کلا نداره
برای اینکه موش ها و اسب ها سالم باشند باید به تغذیه مناسب و انتخاب مواد غذایی صحیح توجه کرد در صورتی که این حیوانات با مشکلات گوارشی مواجه شوند باید به صورت پزشکی مورد معالجه قرار گیرند
 
 
 
مطالعه ای در سال 2013 توسط عصب شناسان دانشگاه پیتسبورگ در مورد جوندگان و ناتوانی آنها در استفراغ ، ساقه های مغز آنها را با دادن موادی به جوندگان که باعث ایجاد حالت تهوع و استفراغ در حیوانات دیگر می شود بررسی کردند.
جوندگان در این مطالعه هیچ یک از فعالیت های دهان ، گلو ، شانه و عصبی را که معمولا با پرت کردن همراه است نشان ندادند ، بنابراین محققان به این نتیجه رسیدند که مغز جوندگان مدارهای عصبی که امکان استفراغ را فراهم می کند ندارد.
آناتومی ناحیه شکمی و دستگاه گوارش آنها نیز به ناتوانی در استفراغ کمک می کند.
به عنوان مثال ، بر اساس این مطالعه ، دیافراگم آنها ضعیفتر از دیافراگمهای گونه های دیگر است و معده های آنها به گونه ای طراحی نشده است که محتویات آنها به راحتی از طریق مری به سمت بالا حرکت کند.
ناتوانی در استفراغ لزوماً مفید نیست.
در واقع دقیقاً به همین دلیل است که سم موش برای کنترل جوندگان مؤثر است.
اکثر پستانداران ، پس از خوردن یک ماده سمی یا سمی، استفراغ می کنند. موش ها و جوندگان نمی توانند ، بنابراین سم به سرعت حیوانات را می کشد.
در حالی که بیشتر پستانداران قادر به استفراغ هستند ، جوندگان تنها استثنا نیستند.
اسب ها هم بالا نمی آورند.
دلایلی که آنها نمی توانند به فیزیولوژی و آناتومی آنها نیز مربوط می شود.
به گفته مجله Equus اول ، اسفنکتر مری در اسب ها بسیار قوی تر از سایر حیوانات است و باز شدن آن را تحت فشار معده دشوار می کند.
اسب ها نیز رفلکس ضعیفی دارند و در نهایت ، آناتومی آنها ، با اتصال معده و مری در زاویه کمتری نسبت به بسیاری از حیوانات ، حرکت استفراغ و خروج از اسب را دشوار می کند.
 
 
ابتدا ، محققان می خواستند دریابند که آیا این ویژگی منحصر به فرد در همه جوندگان یافت می شود یا خیر.
دلیل اینکه سم موش خیلی خوب عمل می کند این است که آفات نمی توانند سم را دوباره به سمت بالا بیاورند
محققان گونه هایی را از سه گروه جوندگان اصلی قلمرو حیوانات ، از جمله جوندگان مربوط به موش ، جوندگان مربوط به سنجاب و جوندگان مربوط به خوکچه هندی انتخاب کردند.
آنها به همه حیوانات داروهای محرک استفراغ دادند، اما هیچ تاثیری نداشت.
آنها دریافتند که جوندگان دارای محدودیت های بدنی هستند که میزان استفراغ آنها را محدود می کند ، حتی اگر بتوانند آن را انجام دهند.
این شامل کاهش عضلانی دیافراگم ، ورقه نازک ماهیچه در زیر ریه ها و همچنین معده ای بود که برای حرکت دادن محتویات به سمت گلو به خوبی ساختار ندارد.
محققان همچنین ساقه مغز موش ها و موش های آزمایشگاهی را مورد بررسی قرار دادند.
هنگامی که به ترکیباتی داده شد که به طور معمول باعث تهوع در حیوانات دیگر می شود ، محققان متوجه شدند که فعالیت کمتری عصب ، دهان ، گلو و شانه به طور معمول با استفراغ مرتبط است.
این نشان می دهد که آنها فاقد مدارهای مغزی برای پرتاب کردن هستند.
چوی خاطرنشان می کند که بیشتر پستانداران پرت می کنند و جوندگان را از این قاعده مستثنی می کند.
دانشمندان استدلال می کنند که بچه های کوچک پشمالو به احتمال زیاد توانایی خود را برای استفراغ در مقطعی از تاریخ تکامل به نفع سایر استراتژی های دفاعی از دست داده اند.
به عنوان مثال ، واکنش جوندگان به طعم ممکن است آنها را در اجتناب از سمومی که می توانند آنها را بیمار یا از بین ببرند ، بهتر کند.
جوندگان همچنین هنگام بیماری خاک رس می خورند که ظاهراً می تواند به مواد خطرناک چسبیده و بدن آنها را از جذب آنها باز دارد.
اسب ها با ورود به معده ، یک نوار عضلانی در اطراف مری دارند.
این باند در اسب ها مانند انسان عمل می کند : به عنوان یک دریچه یک طرفه.
غذا آزادانه از مری به معده عبور می کند و دریچه شل می شود اما دریچه دهانه را به سمت پایین فشار می دهد و مسیر برگشت غذا را قطع می کند.
با این حال اسب ها با ما متفاوت هستند زیرا دریچه آنها واقعاً کار می کند.
انسان می تواند استفراغ کند.
اسب ها تقریباً از نظر فیزیکی نمی توانند به دلیل قدرت عضله دریچه برش.
 
 
هنگامی که فردی غذای حاوی باکتری های خاصی می خورد ، میکروب ها سمومی تولید می کنند که توسط مغز شناسایی می شوند.
سپس مغز واکنش های دفاعی مختلفی را القا می کند که برای خارج کردن سموم از بدن طراحی شده اند.
نویسندگان مطالعه می نویسند که اینها شامل تهوع و استفراغ و همچنین احساس تهوع است که به گفته آنها به میزبان می آموزد که از غذای آلوده در آینده اجتناب کند که دانشمندان این آزمایشات را روی میز کار استیل و وان استیل انجام می دهند.