میگو نام بندرعباس در زمان استثمار پرتغالی ها

اسم بندرعباس رو شاه عباس صفوی نامگذاری کرده که پرتغالیها تو سال 1514 میلادی برای صید مروارید به خلیج فارس لشگرکشی میکنن و بندرعباس رو فتح میکنن و اسمش رو به خاطر میگو های کنار ساحل میزارن Camarão
بعد از گذشت یک قرن از استثمار پرتغالی ها تو بندرعباس تو سال 1614 میلادی کامارا توسط شاه عباس صفوی از پرتغالی ها پس گرفته میشه و به بندر عباسی تغییر نام پیدا میکنه
جالبه بدونید ، نقشه ایران قبل از شاه عباس صفوی و بعد از حکومت شاه عباس صفوی دو برابر و خیلی بزرگتر و باشکوه تر شده.
در قرن هجدهم میلادی بندرعباس و بخش بزرگی از هرمزگان بخشی از ایالت بزرگ کرمان بوده است
از قدمت تاریخی بندرعباس اینو بگم که در زمان حمله اسکندر مقدونی به شاهنشاهی هخامنشی بندرعباس به نام هورمیرزاد شناخته می شد که پانصد سال قبل از میلاد مسیح بوده
پرتغالی ها قویترین نیروی دریایی قرن شانزدهم را داشتند لذا از آمریکای جنوبی تا آفریقا و هند را به استعمار درآورده بودند

ایران در زمان شاه عباس صفوی

کشور ایران استان هرمزگان شهرستان بندرعباس
نام(های) پیشین بندر گمبرون ، گامرون ، جرون ، بندر مبارکه عباسی
مساحت ۹۶ کیلومتر مربع
بزرگ ترین بندر کانتینری ایران است.
از نام های پیشین آن بندر گمبرون بوده که با لشکرکشی شاه عباس بزرگ و بیرون راندن پرتغالی ها از ایران ، نامش به بندرعباس تغییر یافت.
بندرعباس از دیرباز مرکز تجارت و بازرگانی بوده است.
این شهر سرشار از تاریخ ، فرهنگ و جاذبه های طبیعی است و اهمیت زیادی برای اقتصاد ایران دارد.
منابع عظیم نفتی ، پالایشگاه های بزرگ ، صیادی و صید مروارید ، نقطه اتکای حمل و نقل کالا و سرمایه در اشکال مختلف ، نتایج بزرگی در استان هرمزگان است که بندرعباس را به منطقه ویژه اقتصادی معادن ، فلزات ، کشتی سازی ، واردات و صادرات کالا تبدیل کرده است.
مجتمع بندری شهید رجایی و بندر شهید باهنر به عنوان نقطه اتکای اقتصاد ایران در جهت جابه جایی کالا و نیز وجود کارخانه های پرشمار و بزرگ صنعتی بندرعباس را به شهری مهم در زمینهٔ بازرگانی و صنعت کشور همچنین منطقه مبدل کرده است.
بندرعباس همیشه بندر بوده است و از این رو نام های مختلف آن همگی نمودی از این کارکرد بوده اند.
رایج ترین نام سابقش گمبرون است.
دربارهٔ معنای این نام ، فرهنگ لغت اصطلاحات هند و انگلیس هنری یول ، دو ریشه شناسی ارائه شده است.
اولین مورد از ریشهٔ گمرک (که از کومرکیون در یونانی و کومرکیوم در لاتین به معنای تجارت آمده است.
دومین ریشه شناسی که یول خودش آن را محتمل تر می دانست از کلمهٔ فارسی کمروون به معنای میگو در پرتغالی : camarão است.
نام فعلی بندرعباس ، به افتخار شاه عباس بزرگ سلطنت : ۱۵۸۸–۱۶۲۹ میلادی بر این بندر نهاده شده است.
بندرعباس ندرتاً با املای متفاوت بندرعباسی نیز نوشته شده است.
قدیمی ترین گزارش بندرعباس در زمان داریوش بزرگ (بین سالهای ۵۲۲ تا ۴۸۶ پ. م است سیلاکوس ، فرمانده داریوش ، از بندرعباس به سوی هند و دریای سرخ سفر کرد.
دوره پرتغالی ها
در قرن شانزدهم ، بندرعباس در نزد ایرانیان به نام گمبرون شناخته می شد.
در سال ۱۵۶۵، یک دریانورد اروپایی آن را Bamdel Gombruc یعنی بندر گومروک یا بندر گمرک نامید و این نام را به عنوان نام فارسی نامید.
بندرعباس در سال ۱۵۱۴ توسط پرتغالی ها فتح شد و مکان مهمی برای محافظت از بازرگانی آنها در خلیج فارس و هند بود.
آنها نام این شهر را به دلیل وجود خرچنگ در سواحل آن ، کومورائو گذاشتند.
در سال ۱۶۱۴، کومورائو توسط شاه عباس بزرگ از پرتغالی ها پس گرفته شد و به بندر عباس تغییر نام داد شاه عباس با حمایت نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا
شهر را به یک بندر بزرگ تبدیل کرد. تا سال ۱۶۲۲، نامهای پرتغالی و انگلیسی رسماً با هم ترکیب شده و «Combrù» یا «Combu» را تشکیل دادند اگرچه ساکنان هنوز آن را بندرعباس می نامیدند.
سر توماس هربرت گفت که نام رسمی انگلیسی “”Gumbrown”” است اما [gŏmrōōn] تلفظ می شود.
او در سال ۱۶۳۰ نوشت که بعضی آن را “Gamrou”، برخی دیگر “Gomrow”” و برخی دیگر “Cummeroon”” می نویسند.
در دهه ۱۶۷۰، این شهر به نام گامرون شناخته می شد.
در سال ۱۶۲۲ میلادی، شاه عباس با کمک نیروهای انگلیسی و فرمانده ایرانی امامقلی خان ، نیروهای پرتغالی را شکست داد.
به مناسبت این پیروزی گمبرون به بندرعباس تغییر نام داد.
در تقسیمات کنونی بندرعباس در استان هرمزگان و یکی از مهمترین مراکز استراتژیک و تجاری در مجاورت خلیج فارس و دریای عمان قرار دارد.
دوره انگلیسی و هلندی
در سال ۱۶۲۵، یک ناوگان ترکیبی انگلیسی و هلندی به پرتغالی ها در بندرعباس حمله کرد و کنترل پست های تجاری را به دست گرفت.
به زودی کمپانی هند شرقی هلند از همتای انگلیسی خود پیشی گرفت و در نهایت از سال ۱۶۵۴ تا سال ۱۷۶۵ کنترل کامل تجارت محلی ادویه و ابریشم را در دست داشت.
دوره عمانیها
بین سالهای ۱۷۹۴ تا ۱۸۶۸، بندرعباس از طریق قرارداد اجاره با ایران تحت کنترل سلطنت عمان و زنگبار بود.
ظاهراً جزئیات قرارداد اصلی بین نسخه عربی و فارسی متفاوت بود.
عمانی ها گستره ساحلی حدود ۱۰۰ مایلی از سدیج تا بندر خمیر و حدود ۳۰ مایل در عمق هرمزگان تا شَمیل را تحت کنترل داشتند.
آنها همچنین جزایر هرمز و قشم را تحت کنترل داشتند.
در سال ۱۸۲۳، ایرانی ها تلاش کردند عمانی ها را بیرون کنند اما سلطان با رشوه گیری و خراج به والی شیراز توانست بندر را حفظ کند.
در سال های ۱۸۴۵ تا ۱۸۴۶، ارتشی به سرپرستی فرماندار کل فارس بندر را تهدید به اخاذی کرد در حالی که ارتش دیگری به فرمانروای کرمان ، میناب را محاصره کرد.
عمانی ها ایران را تهدید به محاصره کردند ، اما مقیم بریتانیا در بوشهر آنها را متقاعد کرد که عقب نشینی کنند.
ایرانیان در سال ۱۸۵۴، زمانی که سلطان در زنگبار بود ، شهر را بازپس گرفتند.
تحت فشار بریتانیا پس از جنگ ایران و انگلیس در سال ۱۸۵۶، ایران قرارداد اجاره عمان را با شرایط مساعد تمدید کرد.
در قرارداد جدید تعیین شد که منطقه استیجاری متعلق به ایالت فارس بوده و پرچم ایران بر فراز بندرعباس به اهتزاز در خواهد آمد.
نرخ اجاره نیز افزایش یافت.
تحت فشار بریتانیا، قرارداد در سال ۱۸۶۸ تمدید شد اما با نرخ اجاره بالاتر و برای مدت کوتاه تر دو ماه پس از تمدید، اجاره نامه توسط دولت ایران با استناد به بندی که اجازه فسخ آن را در صورت سرنگونی سلطان عمان می داد ، لغو شد.